به گزارش متادخت، نتایج پژوهش جدید نشان می‌دهد قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین سمی می‌تواند باعث شود زنان میانسال با افزایش سن، مشکلات سلامتی بیشتری را تجربه کنند.

به نقل از هلث، این پژوهش، سلامت زنان نزدیک به سن یائسگی (زمان کاهش میزان تخمک) را با قرار گرفتن در معرض فلزات سمی بررسی کرده است.
در کمترین زمان ممکن با یک ضامن و با کارمزد ۲ تا ۴ درصد

پژوهشگران اظهار کردند در این وضعیت که به‌عنوان کاهش ذخیره تخمدان نیز شناخته می‌شود با مشکلات سلامتی بدتر در دوران یائسگی و پس از آن همراه است.

پژوهشگر این بررسی، سانگ کیون پارک، دانشیار اپیدمیولوژی و علوم بهداشت محیطی در دانشگاه میشیگان اظهار کرد قرار گرفتن گسترده در معرض سموم موجود در فلزات سنگین ممکن است تاثیر زیادی بر مشکلات سلامت مرتبط با پیری زودرس تخمدان‌ها در زنان میانسال مانند گرگرفتگی، ضعیف شدن استخوان‌ها و پوکی استخوان و احتمال ابتلای بیشتر به بیماری‌های قلبی و زوال شناختی داشته باشد.

بر اساس نتایج این پژوهش زنانی که سطوح بالاتری از فلزات سنگین در ادرار آنان ازجمله آرسنیک، کادمیوم، جیوه یا سرب مشاهده شد، تمایل به کاهش سطح خونی هورمون تولید مثلی به نام هورمون آنتی‌مولرین (AMH) وجود داشت.

سطح هورمون آنتی‌مولرین با تعداد تخمک‌های یک زن مطابقت دارد؛ سطوح بالاتر به معنای تخمک بیشتر و سطوح پایین به معنای تخمک کمتر است.

هورمون آنتی‌مولرین تقریبا به ما می‌گوید که چه تعداد تخمک در تخمدان‌های یک زن باقی می‌ماند و مانند ساعت بیولوژیکی برای تخمدان‌هاست که می‌تواند به خطرات سلامتی در میانسالی و بعد از آن در زندگی اشاره کند.

محققان خاطرنشان کردند که این یافته‌های جدید با نتایج تحقیقات قبلی همسو است که فلزات سنگین را با پیری باروری زنان و کاهش ذخیره تخمدان مرتبط کرده بود.

به گفته محققان، فلزات سنگین آلاینده‌های رایج در آب آشامیدنی، غذا و هوای آلوده هستند. آن‌ها به‌عنوان مواد شیمیایی مختل کننده غدد درون‌ریز در نظر گرفته می‌شوند که می‌توانند بر تولید مثل انسان تاثیر بگذارند.

محققان در پژوهش جدید، نمونه‌های ادرار و آزمایش خون گرفته شده تقریبا ۵۵۰ زن میانسال را تجزیه و تحلیل کردند. داده‌های آزمایش خون نشان داد هورمون آنتی‌مولرین تا ۱۰ سال قبل از ورود زنان به یائسگی افزایش یافته است.

فلزات، از جمله آرسنیک و کادمیوم، دارای ویژگی‌های مختل کننده غدد درون‌ریز هستند و ممکن است به‌طور بالقوه برای تخمدان‌ها سمی باشند. ما باید جمعیت جوان‌تر را نیز بررسی تا نقش مواد شیمیایی در کاهش ذخیره تخمدان و ناباروری را کاملا درک کنیم.

نتایج این پژوهش در نشریه Endocrinology & Metabolism منتشرشده است.