به گزارش متادخت، آرده از روی اسب نگاهی به سپاهیان دشمن می­‌کند. آرام دستش را به یال اسب می‌کشد تا آرامش کند. تعدادشان به وضوح از مسلمین بیشتر است. باید چاره‌­ای اندیشید نباید جنگ میسان را واگذار کرد. اسبش را به سمت خیمه­‌گاه هی می­‌کند، اسب آرام و موزون قدم بر می‌دارد. باید راه حلی وجود داشته باشد، ناگهان فکری به خاطرش می­‌رسد. نزدیک که می­‌رسد یکی از لشگریان را صدا می­‌کند، مرد سراسیمه خودش را به آرده می‌رساند، آرده می‌­گوید: تمام زنانی را که همراهمان هستند فرابخوان و بگو مقنعه و روسری­‌های خود را بر سر نیزه کنند. آرده چالاک از روی اسب به پایین می‌پرد، و به سمت خیمه می‌رود، نیزه‌­اش را بر می­‌دارد و یکی از روسری­‌هایش را بر سر آن می‌زند. لحظاتی نمی­‌گذرد که زنان جمع می‌­شوند. آرده جلو می­‌آید و نگاهی به جمعیت زنان نیزه به دست می‌کند، با دیدن زنان آرامشی عجیب وجودش را فرا می‌گیرد، اسبش را هی می‌کند و بعد اشاره می­‌کند که راه بیفتند و خود پیشاپیش همه حرکت می­‌کند. مردان مسلمان دور زنان حلقه می­‌زنند و شروع به خواندن رجز می­‌کنند. جمعیت که به سمت لشگر دشمن به راه می­‌افتد یکی از میان جمعیت فریاد می­‌کشد: نگاه کنید لشگر بسیاری به کمک مسلمانان آمده‌­اند حالا باید چه کنیم؟ شور و ولوله‌­ای در میان لشگر دشمن می­‌افتد. ترس به وضوح در میان لشگر دشمن جولان می‌دهد. مسلمانان همچنان مصمم پیش می­‌روند. فرمانده لشگر دشمن که ترس بر دلش نشسته است فریاد می­‌کشد: به عقب بر می­‌گردیم، عقب‌نشینی می­‌کنیم. لشگر دشمن که منتظر فرمان عقب‌نشینی بودند به سرعت متفرق می­‌شوند. لبخندی بر چهره آرده می­‌نشیند؛ سر می‌چرخاند و به چهره مصمم همراهنش نگاه می‌کند. باز هم خدا کمکشان کرده بود. آرده سرش را رو به آسمان بالا می‌گیرد و زیر لب خدا را شکر می‌کند.

پیوست:

میسان مکانی است در نزدیکی شهر بصره عراق کنونی و این جنگ مربوط به جنگهای مسلمین با ایرانیان است.