به گزارش متادخت، باورم نمی‌­شود شاه­‌محمد باشد. چشمانم را باز و بسته می­‌کنم. مرد من تنومد بود و چهارشانه، ولی شاه‌­محمدی که رو­به‌رویم با دست­‌های بسته نشانده بودند نحیف بود و رنجور. معلوم بود آنقدر شکنجه‌­اش کرده‌­اند که چیزی از جانش باقی نمانده. زیر لب می­‌گویم: شاه‌­محمد! سرش را بالا می­‌آورد و نگاهم می­‌کند همان نگاه همیشگی، اما غم زده. لبانش تکان می­‌خورد اما نمی‌­فهمم چه می­‌گوید. سرمی­‌چرخانم و نگاهی به سربازان تا دندان مسلح کومله می‌کنم که ایستاده­‌اند و ما را نگاه می­‌کنند. با هزار بدبختی پولی که برای آزادی شاه‌­محمد خواسته بودند آماده کرده بودم اما بی­‌شرف­‌ها عذابش داده‌­اند. چشمانش کبود و ورم کرده است. گویی آتش به جانم نشسته، دیگر طاقت ندارم. صدایم را بلند می­‌کنم، باید همه مردم روستای نرگسله بفهمند این مزدور­ها چه کسانی هستند. با خشم فریاد می‌زنم: «بی­‌شرف­‌های اجنبی، شما یک مشت مزدور هستید که­ خون مردم کُردو تو شیشه کردید، تا به منافع خودتون برسید.» صدایم بلند­تر ­می‌شود، ترس در جان سربازان کومله می‌­نشیند. به سمتم می­‌آیند فکر می­‌کنند من از آنها می­‌ترسم؛ ولی کور خوانده‌­اند. صدای شاه‌محمد که می‌­آید نگاهش می­‌کنم مرا صدا می­‌کند. دارند کشان‌­­کشان با خودشان برش می­‌گردانند به زندان. قنداقه تفنگ که به سینه­‌ام می­خورد پخش زمین می­‌شوم. درد تمام وجودم را فرا می‌گیرد. می‌خواهم از جایم بلند شوم که چیز محکم به سرم می‌خورد سرم گیج می‌رود، چشمانم سیاه می‌شود، دیگر متوجه چیزی نمی‌شوم.

***

دلم شور می­‌زند، نه برای خودم برای دخترم، برای پسرکم که در گهواره خوابیده و منتظر است تا مادرش برگردد. کاش پسرم را هم به زن همسایه سپرده بودم. نگاهی به اسلحه‌­هایی که به سمتم گرفته شده است می­‌کنم. چند پاسدار جوان هم مانند من اسیر این نامردها شده‌اند، من از مُردن نمی­‌ترسم. تکلیف شاه­‌محمد چه می‌­شود. سرم را رو به آسمان بلند می­‌کنم. زیر لب شهادتین را می­‌گویم هنوز نام محمد(ص) بر زبانم است که فریاد آتش به گوشم می­‌رسد. کاش پسرم را به زن همسایه سپرده بودم…

پیوست: پسر بانو فاطمه اسدی به علت آن که کسی در جریان ماندن او درگهواره نبوده به آغوش مادرش پر می‌کشد.