به گزارش متادخت، معاویه تازه به مدینه رسیده بود هنوز احساس خستگی می‌­کرد ولی مجبور بود در این مجلس حاضر باشد، دلش می­‌خواست زودتر به خوابگاهش برود. دستش را جلو برد و خوشه‌­ای انگور برداشت، هنوز انگور را در دهان نگذاشته بود که در باز شد و پیرزنی فرتوت وارد شد. معاویه چشمانش را تنگ کرد تا پیرزن را بشناسد. سپس آرام در گوش عمرو بن عاص گفت:

• او بکاره هلالیه است؟

عمرو بن عاص سری به تایید تکان داد و گفت:

• خودش است هم پیر شده و هم چشمانش کم فروغ.

خنده­‌ای شیطانی روی لبان معاویه نشست، رو به بکاره کرد و گفت:

• خودت هستی بکاره؟ زمانه تو را عوض کرده است.

بکاره که حالا گوشه‌­ای آرام نشسته بود پاسخ داد:

• بله، این عادت روزگار است: زندگی، پیری و سپس مرگ.

عمرو بن عاص، صدایش را در گلو انداخت و طوری که همه بشنوند خطاب به معاویه گفت:

• این همان زنی است که در جنگ صفّین حضور داشت و هنگام جنگ، برادرش را به مبارزه با ما تشویق می­کرد.

سپس اشعار او را خواند. جو مجلس تغییر کرد. مروان بن حکم و سعد بن عاص نیز شروع کردن به خواندن اشعاری که بکاره بر علیه معاویه سروده بود.

بکاره دیگر سکوت نکرد خشمگین بود پس رو به معاویه گفت:

• ای معاویه! اکنون که پیر شده‌ام و فروغ چشمانم رفته است، سگ­هایت را بر من حمله‌ور می­‌کنی تا بانگ زنند. به خدا قسم که من این شعرها را گفتم و آنچه از اشعار من نشنیده­‌ای بسیار بیشتر است از آنچه شنیده‌ای.

معاویه که احساس کرد توانسته اسباب آزار بکاره را فراهم کند خندید، دلش می‌­خواست تحقیرش کند پس گفت:

• این موضوعی نیست که تو را از لطف ما محروم کند.

بکاره به سختی از جایش بلند شد و عصایش را محکم در دست گرفت و رو در روی معاویه ایستاد و در پاسخ گفت:

• با این حال، از تو حاجتی نخواهم خواست.

دیگر دلش نمی­‌خواست در آن مجلس بماند، پس عصا زنان به راه افتاد. معاویه او را نگاه می‌­کرد و با خود می‌اندیشید، یاران علی هیچگاه از او دست نمی­‌کشند.

منبع: اعلام‌النساء، ج1 ص 137