به گزارش متادخت، معاویه به حج رفته بود اما لحظه‌­ای بغض علی و یارانش را نمی‌­توانست از خودش دور کند حالا که در مکه بود باید از فرصت استفاده می‌­کرد؛ پس به دنبال دارمیه فرستاد، دلش می­‌خواست او را تحقیر کند تا شاید آتش خشمش فروکش کند. دارمیه سیه چهره بود و این فرصتی بود برای تحقیر او.

معاویه با لحنی حقارت‌آمیز پرسید:

• حالت چطور است ای دختر حام؟

دارمیه که متوجه کنایه معاویه شده بود پاسخ داد:

• خوبم، ولی من از حام نیستم بلکه زنی از بنی‌کنانه هستم.

معاویه لبخند زهر­آلودی زد و پرسید:

• می‌دانی چرا تو را به اینجا فراخوانده‌ام؟

دارمیه پاسخ داد:

• نه، کسی جز خدا از غیب خبر ندارد.

معاویه از جایش بلند شد و شروع کرد به قدم زدن و در همان حال پرسید:

• تو را اینجا خواستم تا بدانم چرا علی را دوست می‌داری و مرا دشمن می‌شماری؟

دارمیه گفت:

• اگر امانم دهی می‌گویم.

معاویه گفت:

• در امانی، اما راستش را بگو.

شعفی در صدای دارمیه بود. هر وقت می­‌خواست از علی سخن بگوید همین گونه می‌­شد:

• علی را برای عدلش نسبت به رعیت و این که بیت‌المال را مساوی قسمت می‌نمود دوست دارم؛ و تو را دشمن می‌دارم، زیرا بر سر امری که در آن علی از تو برتر بود، با او جنگیدی و چیزی را طلب کردی که حقی در آن نداشتی. علی را دوست دارم، زیرا رسول خدا صلی الله علیه و آله عقد ولایت او را بست. او دوستدار مساکین بود و اهل علم را بزرگ می‌شمرد. تو را دشمن می‌دارم، زیرا خون مردم را به ناحق ریختی و به جور و ستم قضاوت کردی و از روی هوا و هوس حکم می‌‌کنی.

معاویه حس می‌کرد دلش می‌خواهد این زن را بکشد سپس فریاد کشید:

• زن! علی را دیده‌ای؟

دارمیه با آرامش گفت:

•  آری، به خدا دیده‌ام.

معاویه جلو آمد و رو در روی دارمیه ایستاد:

• او را چگونه یافتی؟

دارمیه پاسخ داد:

• او را دیده‌ام، ولی آن ملک و سلطنتی که تو را فریفته، او را فریب نداده، و نعمتی که تو را مشغول داشته او را مشغول نکرده است.

معاویه دندان­‌هایش را بهم فشار داد و با غیض گفت:

• کلام او را شنیده‌ای؟

دارمیه در حالی که قلبش آرام بود و از معاویه نمی‌ترسید گفت:

• به خدا قسم آری، دل‌ها را از ظلمت و تاریکی روشن می‌کرد و جلا می‌داد.

معاویه خشمگین جواب داد:

• راست گفتی.

سپس رو به یکی از غلامانش کرد و فرمان داد هر چه دارمیه می­‌خواهد به او بدهند و بعد گفت:

• به خدا قسم اگر علی بود چیزی به تو نمی‌داد.

دارمیه لبخند زد و گفت: آری به خدا قسم که حتی یک موش بی‌ارزش هم از مال مسلمین نمی‌داد.

منع: بلاغات نساء،ص 72