به گزارش متادخت، فروزان عبداللهی درباره‌ی وضعیت دوچرخه سواری زنان ایران و بی‌انگیزه شدن رکابزنان بیان کرد: به غیر از قهرمانی آسیا اعزام دیگری نداریم. همیشه دو مرحله لیگ داشتیم اما سال گذشته یک مرحله از آن هم برگزار نشد. در این شرایط انگیزه ورزشکار کشته می‌شود. خود من می‌گویم این همه ریسک را به جان بخرم و با توجه به خطرات در جاده تمرین کنم که در نهایت چه اتفاقی بیفتد؟ ما همه زندگی خود را برای این رشته می‌گذاریم اما هیچ دستاوردی برای ما ندارد. نمی‌خواهم شخص خاصی را مقصر نشان بدهم و نمی‌دانم در این زمینه چه کسی باید دنبال راه حل باشد تا باشگاه‌ها و اسپانسرها را به سمت دوچرخه سواری سوق دهد و این رشته را بزرگتر کند. دوچرخه‌سواری به جای اینکه هر سال بزرگتر شود برعکس کوچکتر می‌شود.

*دختران برای یک مسابقه به جان هم می افتند 

او افزود: در بخش مردان سال‌های قبل باشگاه‌های خوبی مانند پیشگامان، پتروشیمی و دانشگاه آزاد را داشتیم اما الان شرایطی به گونه‌ای شده که خود مردان هم به سمت تیم ملی هجوم می‌آورند تا از طریق آن بتوانند در مسابقه شرکت کنند.  در بخش دختران، شرایط کاملا متفاوت است و در آستانه اعزام به مسابقات، رکابزنان به جان هم می‌افتند برای اینکه در ترکیب تیم ملی قرار بگیرند و زمانی هم که به مسابقه می‌روند به جای انجام کار تیمی هر کسی به فکر خودش است تا بتواند نتیجه بگیرد. این در حالی است که در استقامت جاده کار تیمی حرف اول را می‌زند. دختران ما خیلی پرتلاش هستند و پا به پای مردان تمرین می کنند و باید این تلاش دختران به نمایش گذاشته شود. هیچ باشگاهی ما را حمایت نمی‌کند و مشکل بزرگی است.

*از جوانان فقط سه نفر باقی ماندند

عبدالهی با اشاره به استقبال کم از مسابقات قهرمانی کشور تاکید کرد: پارسال در قهرمانی کشور ۱۰- ۱۲ نفر در رده جوانان شرکت کردند و خیلی با استعداد بودند اما امسال سه نفر حضور داشتند. آن سه نفر هم با حمایت خانواده باقی ماندند. بقیه رکابزنان وقتی به سطحی می‌رسند که دیگر هزینه‌ها زیاد می‌شود و درآمدی وجود ندارد، نمی‌توانند ادامه بدهند. از طرفی وقتی چهار، پنج نفر به اردو دعوت می‌شوند در نهایت یک نفر به مسابقات اعزام می‌شود این باعث بی‌انگیزگی در ورزشکاران می‌شود مخصوصا در رده جوانان.

او افزود: من و سمیه یزدانی دو سال دیگر اگر دوچرخه سواری را کنار گذاشتیم چه کسانی می‌خواهند جای ما را بگیرند؟ نمی‌دانم شاید دوچرخه‌سواری بانوان برایشان مهم نیست. اگر انتظار مدال از دوچرخه‌سواری بانوان دارند، باید جوانگرایی، استعدادیابی و حمایت کنند. اصلا ما نخواستیم بزرگسالان را به مسابقات بفرستند، جوانان را بیشتر به مسابقات اعزام کنند تا تجربه به دست آورند.

*قرارداد در لیگ زنان معنی ندارد

ملی‌پوش پیشین ایران در مورد اینکه لیگ هم درآمدی برای رکابزنان ندارد، تصریح کرد: برای حضور در لیگ برتر هم اینطور نیست که برگه‌ای به اسم قرارداد جلوی ما بگذارند و مبلغی را امضا کنیم‌. تیم‌ها با دادن تجهیزات حمایت می کنند و یا برای هر مدال، مبلغی را تعیین می‌کنند. مثلا برای هر مدال ۲ میلیون تومان در نظر می‌گیرند و بر اساس تعداد مدال‌هایی که گرفتیم به ما پول می‌دهند. خود من در هفت- هشت رشته پیست شرکت می‌کنم تا بتوانم حداقل پنج مدال بگیرم و حدود ۱۰ میلیون تومان دریافت کنم. پرداخت مبلغ بیش از ۲۰ میلیون در دوچرخه سواری زنان یک رویا است. متاسفانه هر هزینه‌ای که برای این رشته انجام می‌دهیم از جیب خودمان است. خانواده‌ها حمایت می‌کنند و یا شغل دوم داریم مانند مربیگری.

*رکاب زدن در مسابقات با تجهیزات قرضی! 

عبدالهی با اشاره به افزایش قیمت تجهیزات تاکید کرد: لوازم دوچرخه سواری ساخت ایران نیست و با توجه به سخت‌تر شدن شرایط اقتصادی، کار به جایی رسیده که توان تعویض لوازم دوچرخه را هم نداریم. نفراتی که دوام آورده‌اند اسپانسر شخصی دارند تا برخی تجهیزات را تهیه کنند یا تجهیزات را امانت می گیرند. خود من نزدیک هر مسابقه که می‌شود، مجبورم به پیشکسوتان یا رکابزنان مرد رو بزنم که مثلا یک جفت طوقه بگیرم. قیمت آنها حداقل ۷۰ تا ۱۰۰ میلیون تومان است و پس از آن هم استرس دارم که مبادا در چاله بیفتم و اتفاقی برای آن طوقه‌ها رخ دهد.  فکر من به جای اینکه بر روی مسابقه باشد بیشتر بر روی طوقه‌هایی است که امانت گرفته‌ام. این قضیه کیفیت دوچرخه‌سواری زنان را کم می‌کند.

*هیات ها پول خرید یک بلیت هواپیما هم ندارند

دختر رکابزن ایران با اشاره به برگزاری مسابقه جایزه بزرگ با حمایت مالی سردار آزمون گفت: برای اولین بار یک مسابقه جایزه بزرگ برگزار شد که در آن پاداش دادند و جایزه‌هایی هم که پرداخت شد خوب بود. شاید مبلغ ۱۰ میلیون تومان که برای نفر اول گذاشته بودند، از نظر رشته‌های دیگر خنده‌دار باشد اما برای دوچرخه‌سواری زنان مبلغ خوبی بود و همین باعث شده بود که دختران با انگیزه‌تر و حضور بیشتری در جایزه بزرگ داشته باشند. جالب این است، در قهرمانی کشور هیچ کسی انگیزه نداشت. هیچ کسی روی غلطک نمی‌رفت که گرم کند و برخی‌ها از سر خط شروع  مسابقه، انصراف دادند و می گفتند مسابقه بدهیم که چه شود.

او افزود: هیات ها هم پول ندارند ورزشکاران را حمایت کنند. در همین قهرمانی کشور ورزشکاران می‌گفتند خودشان از شهرهای مختلف به تهران آمده‌اند. کسی که می‌خواهد دوچرخه سواری را شروع کند دلش به چه چیزی خوش باشد. من سال‌ها در داخل ایران مدال‌آور بوده‌ام اما هیاتم توانایی خرید یک بلیت هواپیما را ندارد که ۱۲ ساعت در راه نباشم.

*انبار فدراسیون برای رکابزنان دختر خالی است

عبدالهی با اشاره به توانایی دختران رکابزن تصریح کرد: یک زمانی می‌گفتند خودتان را نشان ندادید و دستاورد نداشتید اما فرانک پرتوآذر برای اولین بار در دوچرخه سواری کوهستان مدال آور بود و الان هم عضو یک تیم خارجی است. سمیه یزدانی هم برای اولین بار توانست در مدال قهرمانی آسیا جاده مدال بگیرد. من و دیگر رکابزنان هم در تورهایی مانند ترکیه و چین جزو ۲۰ نفر اول بودیم. ماندانا دهقان در بازی‌های کشورهای اسلامی با وجود رقبای سرسختی که داشت، مدال برنز گرفت و یا لیلا حیدری در سرعت توانست مدال برنز بگیرد. ما خودمان را تا جایی که می‌توانستیم بالا آوردیم ولی از اینجا به بعد دیگر نیاز به حمایت داریم.

او ادامه داد: اعزام به مسابقات که انجام می‌شود یک دوچرخه سایز بانوان در انبار فدراسیون وجود ندارد. من به عنوان ورزشکار خودم را به اردوی تیم ملی رسانده‌ام اما این انتظار را دارم وقتی وارد اردوی تیم ملی می‌شوم، دوچرخه‌ای بهتر از دوچرخه‌ای که خودم دارم از انبار فدراسیون تحویل بگیرم اما چنین چیزی نداریم. این در حالی است که  در مسابقات تیم های دیگر را می‌بینیم که ماساژور، پزشک و امکانات زیادی همراهشان است.

عبدالهی در پایان گفت: از خیلی ها که می‌توانند به دوچرخه سواری کمک کنند، خواهش می‌کنم به این رشته ورود کنند. دوچرخه سواری رشته جذابی است و می توان کارهای خوبی انجام داد. امیدوارم آن افرادصدای من را بشنوند.​

ایسنا