به گزارش متادخت، دستم را آرام روی زخم گوشه لبم می­‌گذارم، از درد، چهره‌­ام درهم می­‌رود. جلوی آینه می­‌ایستم. خسته‌­ام، این قیافه پژمرده، قیافه من است؟ شاداب‌ترین دختر فامیل که حالا مثل شمع در حال آب شدن است. تلفن زنگ می­‌خورد دلم نمی­‌خواهد با کسی حرف بزنم، تلفن روی پیغام‌گیر می‌­رود. صدای مادر سعید است که به وضوح می‌شود لرزشش را احساس کرد:

• سپیده جون چرا تلفن جواب نمیدی؟ دم خونه هم اومدم باز نکردی من که می‌دونم خونه‌­ای بذار بیام ببینم چی شده؟ دلم داره مثل سیر و سرکه می­‌جوشه!

لبخند تلخی روی لبانم می‌­نشیند. دلش برای من می­‌سوخت. اگر منِ سپیده اینجا با این بدن خرد و داغان نشسته بودم همه­‌اش بخاطر دروغ‌­ها و پنهان کاری‌­های مادر سعید بود. سال‌ها بود که می­‌دانست پسرش مریض است ولی به توصیه فالگیر مورد اعتمادش که گفته بود سعید اگر ازدواج کند خوب می‌­شود، من را وارد این بازی تلخ کرده بود.

بلند ­می­‌شوم. چمدانم را روی تخت باز می‌­کنم و همان لباس‌هایی را که با هزاران امید از خانه پدرم آورده بودم مرتب روی هم می‌­چینم. دست به طلاها و سکه‌ها نمی­‌زنم. من هیچ چیز غیر از این که خودم را از چنگال این روانی خلاص کنم نمی­‌خواهم. حلقه‌­ی طلای ظریفی را که خودم انتخاب کرده بودم از دستم بیرون می­‌کشم و به گوشه­‌ای پرت می­‌کنم. روسری‌ام را برمی‌­دارم. کلید را داخل قفل می­‌چرخانم، می­‌دانم سر و کله مادر سعید پیدا می‌شود ولی دیگر اهمیتی ندارد. باید زودتر از این حرف‌­ها این کار را می­‌کردم …

• سپیده مادر می­خوای جایی بری؟ چمدون چرا برداشتی؟

به سختی چمدان را پایین می‌­برم. مادر سعید جلو می‌­آید و دسته چمدان را محکم می­‌گیرد.

• نمی­ذارم بری. تو بری بچه‌­م دیوونه می­شه!

با غضب به چشمانش خیره می‌شوم و می­‌گویم:

• دیوونه‌­تر از اینی که الان هست؟

چیزی نمی­‌گوید، سرش را پایین می‌اندازد. می­‌خواهم چمدان را از دستش بیرون بکشم که به آرامی می­‌گوید:

• تو می­دونی سعید دوست داره، ولی دست خودش نیست.

خسته‌­ام از شنیدن حرف‌های تکراری. چمدان را رها می­‌کنم و به راه می‌افتم صدای مادر سعید در گوشم می­‌پیچد؛ ولی من باید بروم…

پیوست:

ماده 1121 قانون مدنی: جنون هر یک از زوجین به شرط استقرار، مانند اینکه مستمر یا ادواری باشد، برای طرف مقابل موجب حق فسخ می‌باشد.